Demona.

Imię: Cheery. (pseudonim - Demona.)
Nazwisko: Moe. (pseudonim - Crystal.)
Rasa: Demon.
Ranga: Nie znalazłam tematu do tego.
Wiek: Bliżej nieokreślony, wyglądem przypomina dobre 20 lat.
Wygląd:
Kobieta o śnieżnym, porcelanowym licu, skąpo przyodzianym jasnymi piegami. Duże, mieniące się czernią oczy i długa, gęsta kaskada włosów sięgająca do połowy pleców. Grzywka osuwa się na jedno z ślepi o kolorze iście niebieskim, pełnym głębi bez...źrenicy. Często nosi na nim czarną przepaskę. Wysoka o długich nogach, przyodziana zazwyczaj w długie płaszcze w kolorze czerwieni i czerni.
Charakter:
Ciężko określić jej charakter w paru zdaniach. Z natury opanowana i wybuchowa zarazem. Składa się z wszelakich sprzeczności. Często wydawać by się mogła osobą ponurą, zwyczajnie jednak nie radzi sobie w jakichkolwiek kontaktach międzyludzkich. Nie czerpie przyjemności z psot i zabaw, stawia na rozmowę i walory się z nią wiążące. Dobra rozmówczyni, a co nie zawsze idzie z tym w parze - równie dobra słuchaczka. Nie przychodzi jej jednak chętnie słuchać czyiś wypocin. Często dwulicowa, doskonała aktorka. Z całą pewnością jednak,kiedy kobieta trzyma się zdrowego rozsądku należy do osób cichych, bazujących na własnym szczęściu. I mimo, że brzmi to tak przyjemnie, jest zwyczajną egoistką. W zależności od dnia, czy jak kto woli od tego jaką nogą wstaje - takowy ma charakter. Czasami, dla zwykłej przyjemności czerpanej z zabawy potrafi bawić się uczuciami bliskich. Związana wspomnieniami, często błądząca w obłokach.
Przychodzą jednak takie dni, kiedy nawet jej potrzebna jest świadomość bliskości z innym przedstawicielem rasy - wtedy potrafi być nadzwyczaj sympatyczna, można by nawet powiedzieć, że skora do śmiechów i żartów. Zdarza się to jednak zdecydowanie zbyt rzadko, a jej wahania nastrojów mało którym kompanom jej niedoli nie grają na nerwach.
Stawia na kulturę osobistą i własne przekonania. Feministka.

To tak na podstawie. Jeżeli jednak spojrzeć na to z boku, kobieta jest nie tyle co dwulicowa, a wyjątkowo fałszywa. Nie wynika to jednak z jej charakteru, a naznaczenia jakim jest demoniczna dusza. Demona z natury była zwykłą badaczką, uwielbiała obserwować otoczenie i wyciągać dla własnych potrzeb dogodne wnioski - wszystko jednak burzą wahania nastrojów przypisane drugiej osobowości. Mówi się, że ma rozdwojenie jaźni - ciężko jednak stwierdzić to w czysto medycznym kontekście.

Moce:
* Dziewczyna przede wszystkim polega na zdolności telepatii. Wszystko jednak zależy od czasu z jakim dany osobnik z tą mocą się zmaga. Kobieta bowiem nauczyła się burzyć porządek i odgórnie ustanowiony ład w głowie swojej ofiary. Z niemałą perfekcją narzuca potencjalnemu przeciwnikowi wybrane przez siebie obrazy. Często zdarza się, że zdolna jest w oczach biedaka radykalnie zmienić otaczający go teren. Drzewa,wszelaka roślinność i ingerencja człowieka w naturze zostaje niczym zmieciona z powierzchni ziemi, natomiast zastępuje je gładka, gęsta konsystencja w dowolnym kolorze. Najczęściej Demona bazuje jednak na odcieniach fioletu i czerwieni. Rzadko, w iście kiepskim humorze pojawia się również czerń.
Młoda szlachcianka niestety zadłużyła się w swoich zdolnościach. Została przez swoją moc zupełnie wciągnięta, pozwoliła sobie zawładnąć własnym ciałem. Z tego względu rzadko zdarza się jej odróżniać kolory. Widzi je wyłącznie w przypływie złości, niestety rzadko przychodzi się jej zdenerwować. Nie czuje również smaku potraw, dorobiła się światłowstrętu.
Moc jednak nie zapewnia obrażeń cielesnych, może co najwyżej narzucić uczucie bezgranicznego bólu.

* Panowanie nad żywiołem wody. - chyba nie trzeba tłumaczyć.
* audiokineza - Demona do perfekcji opanowała umiejętność manipulowania falami dźwięku. Za pomocą tak drobnej, z pozoru nie pozornej zdolności dziewczyna zdolna jest przełamać szkło, czy chwilowo otępić przeciwnika. Nie jest to jednak moc wykorzystywana na dłuższą skalę, wbrew pozorom niegdyś była używana wyłącznie w formie zabawy. Ma na celu przede wszystkim zmylić, zagmatwać czy ogłuszyć przeciwnika w czasie, kiedy dziewczyna chce ukazać światu dziennemu swoje prawdziwe intencje.

Historia:

Nie sposób opisać całej historii Gabriela, jego pamięć sięga daleko przed narodzeniem Chrystusa. Wydawać by się mogło, że każda dusza nieczysta zrodzona został z popiołu czy nieszczęścia innych ludzi – nic bardziej mylnego, Gabriel nie był wyjątkiem na świecie, nieraz można było spotkać nieszczęśników, których dusza nie chciała wkroczyć za granice królestwa niebieskiego. Sekta stworzona przez zgrupowanie wykształconych chłopów, zwolenników czynów nieprawnych w imię własnej Religi dopuściło się gwałtu na ludzkiej kobiety. Gabriel przyszedł na świat równo dziewięć miesięcy później. Zanim jednak zdążył wciągnąć w nozdrza chłodne, gryzące jego nieprzyzwyczajone do tego młode płuca, mężczyzna odbierający poród zadał mu śmiertelny cios, łamiąc przy tym kręgosłup jednym mocnym ruchem. W powietrzu zabłysnął cichy, piskliwy jęk , a dziewczynka zakończyła żywot, którego nie zdążyła jeszcze dobrze zacząć. Dla jasności warto zauważyć, że niekiedy nadchodzi taki moment, że charakter z początku o białych niczym kartka intencjach zamienia się w toń humorów i złośliwości. Dusza przybrała postać mężczyzny. Z początku wysokiego, czarnowłosego bladolica, który sprzedawał trutki i trucizny na miejskich bazarach. Żył, niepojętny latami, jakby zegar biologiczny zupełnie się nie liczył, jakby wskazówki zatrzymały się, wydając na nim wyrok wiecznego życia. Z tego względu, bez śladów starości często musiał zmieniać miejsca zamieszkania. Żył w ubóstwie, jako postać zmaterializowana, która bez życzeń, od biedy oddała się w zupełności swojej pracy.
Wtedy, w dzisiejszych czasach, kiedy spotkał na swojej drodzę Cheery. Kobieta ciągnęła za sobą dość czarną opinię - złodziejki i kłamczuchy, nieraz wyzywanej od kobiet niższego szczebla, bez szacunku do zmarłych i ich rodzin. Wykonywała proste zadania na rzecz swoich zleceniodawców, którzy płacąc sowicie pomagali jej wyżyć na tym nędznym świecie. Nie raz bywało, że ścigana przez stróży prawa musiała chować się przed potokiem problemów w starych chatach, czy nawet w katakumbach, gdzie śmierć pachniała pleśnią i duchotą. Tym razem jednak dostała zadanie wypisania wyroku na mężczyźnie o którym wiedziała tyle co nic. Najistotniejszym dla niej była zapłata i jego wygląd. Zadanie poszło dość łatwo.

Na placu zapanował zgiełk, poruszenie. Ludzie stali w równym kręgu, niekiedy słychać było niezrozumiałe przekleństwa i warknięcia w różnych językach. Ludzie, o różnych twarzach, zmieszanych minach i wątpliwym spojrzeniu patrzeli z wyczekiwaniem na rozłożonego niczym żmija mężczyznę. Podpierając się na łokciach, prosił o odpuszczenie. Demona stojąc nad nim, zupełni zapominała o harmiderze. Głęboki kaptur przysłaniał twarz, jedynie sylwetka i długie, smagane wiatrem włosy zdradzać mogły jej osobę.
W dziwnym zbiegu okoliczności, w momencie głuchej ciszy mieniące się w blasku południowych promieni słońca ostrze utknęło w poruszającym się miarowo brzuchu ciemnowłosego. Ten wydała z siebie ciche, bolesne stęknięcie i spojrzał na nieszczęśnika,który odgórnie skazał go na śmierć.
Kobieta nie mogła wiedzieć, że ma do czynienia z opętańcem, z demonem. Usłyszała tylko ciche, ochrypłe słowa w których została jednoznacznie przeklęta. Od tej pory jej życie zmieniło się tak radykalnie, że nie sposób było go porównać z poprzednim.
Nosząc w sobie duszę mężczyzny, kobieta gubiła się zapominając o własnej płci. Nieraz mąciły w głowie nie jej myśli, na wargi cisnęły się nie jej słowa. Zrozumiała - była przeklęta, opętana. Uciekła od ludzi, nie szukała poklasku, nie szukała zleceń. Chciała odsunąć się w cień, bojąc się egzekucji jakie można było na nią wydać.

Ta kobieta o porcelanowej cerze już od samego początku została skazana na ludzkie niepowodzenia.Wpierw - żyjąc w niedostatku, bita przez własnych rodzicieli, jedna ze świadków gwałtu i mordu na swojej siostrze - czuła smak żółci życia i chciała za wszelką cenę wykorzystać je tak, żeby na łożu śmierci nie żałować wszystkiego co mogło ją jeszcze dotknąć. Nie każda dusza poddaje się jednak przy pierwszym zgonie, niekiedy zdarza się, że ta wspominana w biblii i księgach świata ulotna materia łaknie prawdziwego życia, i to nie w ramionach Boga, a na Ziemi. Pragnie doświadczyć prawdziwej przygody, bólu i smaku życia. Tą duszą był Gabriel, duszą mężczyzny na którego wydała wyrok. To on bawił się jej życiem, przekrzywiając nie raz zależną od niej szalę.
Nauczyła się z tym żyć, nauczyła się dogadywać. Zmieniła miejsce zamieszkania i zajęła się tym, co robić potrafiła najlepiej - została po raz kolejny złodziejką, bez krzty wstrętu i wstydu.

Powiedz mi jaką chcesz rangę ?